Το πιο μοιραίο ζευγάρι της ιστορίας των ψυχών είναι το παιδί και η μητέρα. Ο ομφάλιος λώρος τους άμα είναι υγιής, γρήγορα κόβεται και το μωρό απελευθερώνεται. Κι όσο πιο άρρωστος είναι τόσο κομποδένει και το αιχμαλωτίζει στο κάτεργο.
Αυτά που νομίζετε πως διώξατε, είναι οι διώκτες σας. Γιατί το αντίθετο της αλήθειας είναι η λήθη. Ξεχνώντας, χτίζεται μέσα μας μία άγνωστη ύπαρξη που μας υπνωτίζει, που μας επιβάλλεται. Πρόκειται για έναν άγνωστο ψευδοεαυτό πιο δυνατό από εμάς. Τον ασυνείδητο.
Οφείλεις να θυμηθείς από που προέρχεσαι για να επιστρέψεις στο παιδί που στ’ αλήθεια υπήρξες, καθώς το παιδί γεννάει τον μεγάλο. Πρέπει να θυμηθείς δίχως φόβο, να μάθεις πως ό,τι δεν γνωρίζουμε μας ξεγελάει. Μας παίζει άσχημα παιχνίδια.
Η μητέρα μας διδάσκει να αγαπάμε τον Εαυτό μας και το πετυχαίνει μόνο μέσα από την τρυφερότητα και τη δική της ταπείνωση.
Πάρα πολλά μπορούν να συμβούν αν θυμηθούμε τα γεγονότα όπως συνέβησαν. Εκεί αρχίζει ένας μυστήριος χορός της συνείδησης και του ασυνείδητου. Πρέπει να κορδύσουμε μέσα μας την ανάλογη μουσική που τραβάει τα σωστά βήματα σε αυτό το μαγικό χορό. Τα πιο σημαντικά θα έρθουν ερήμην σας.
Πάντα πρέπει να θυμόμαστε πως ο φόβος της μοναξιάς είναι ο φόβος του να έρθουμε αντιμέτωποι με τον εαυτό μας, το εγώ μας. Για να υπάρχουμε σημαίνει ότι είμαστε συνειδητοποιημένοι. Υπεύθυνοι απέναντι στη Ζωή και την Ύπαρξή μας. Μόνο τότε μπορούμε να αγαπήσουμε. Γιατί για να αγαπάμε πρέπει να υπάρχουμε.
Αγάπη είναι να αγαπάς τον άλλον για αυτό που είναι κι όχι αυτό που θα ήθελες να είναι.
Andreas Galiatsatos 