Ο ιατρός της ψυχής, οφείλει πρώτα απ’ όλα να κατανοήσει τη σχέση ανάμεσα σε αυτόν που συμβουλεύει και σ’ αυτόν που συμβουλεύεται. Η βάση είναι η “Σχέση”.
Ένας ψυχολόγος, αυτός που λύνει γρίφους της ψυχής, πρέπει να έχει περισσότερη σκληρότητα από οποιονδήποτε. Ειδάλλως θα πρηστεί από οίκτο. Και ο μαθητής θα πνιγεί στα ρηχά.
Ο καθοδηγητής οφείλει να είναι το κάγκελο πλάι στον χείμαρρο, όχι το δεκανίκι. Ο οδηγητής πρέπει να να αποκαλύπτει τα μονοπάτια στο μαθητή μπροστά. Αλλά δεν πρέπει να επιλέγει εκείνος το μονοπάτι.
Ο μαθητής πρέπει να μάθει να “αντέχει το κρύο”. Τα δάχτυλά του πρέπει να πιάνουν σφιχτά το κάγκελο. Πρέπει να χάσει τον εαυτό του πολλές φορές σε λάθος μονοπάτια, μέχρι να βρει ποιο είναι το σωστό.
Ο δάσκαλος αφουγκράζεται το χρόνο του μαθητή, καθώς ο τελευταίος μπορεί να χάσει το δρόμο του, όταν ο πρώτος προχωράει πολύ μπροστά.
Ο καλύτερος δάσκαλος είναι εκείνος που μαθαίνει από τον μαθητή του.
Η πιο πυκνή δροσιά ακολουθεί τις πιο σιωπηλές νύχτες.
Andreas Galiatsatos 