Όλοι οι άνθρωποι έχουμε εμφυτευμένο το φόβο της έκθεσης. Ίσως πηγάζει από τις ενδότερες ανάγκες που μας “φυτέψει” οι γονείς από τα πρώτα χρόνια της ζωής. Η πίεση για τα αριστεία, την πρωτιά, οι συγκρίσεις, οι εξιδανικεύσεις, οι υποτιμήσεις και άλλα πολλά, πιέζουν τον άνθρωπο να κλειστεί στο ασφαλές και γνώριμο καβούκι του.
Στην ομαδική αλληλεπίδραση θα έρθουμε αντιμέτωποι με “καβούκια” όλων των ειδών. Ως αποτέλεσμα πολλές φορές δε θα καταλαβαίνουμε, δε θα ακούσουμε το μήνυμα του συνομιλητή και δε θα δούμε καθαρά τον κόσμο του. Μέσα στην ομάδα, στην αρχή θα γεφυρώσουμε το δικό μας με συνηχούμενα καβούκια και τουλάχιστον για τον πρώτο χρόνο ο ψευδής εαυτός θα ορθώσει ανάστημα και συγχρόνως θα πιεστεί από όλα εκείνα τα κομμάτια της ομάδας που δεν καταλαβαίνει.
Για να μπορέσουν να ωριμάσουν όλα τα μέλη της ομάδας, ο θεραπευτής χρειάζεται να τα έχει ετοιμάσει από πριν, μέσω των συνεντεύξεων, προκειμένου να γεννήσει μία ομάδα με διαφορετικότητα και πολυεπίπεδη μικρο-κοινωνία. Δηλαδή δε θέλουμε να έχουμε μόνο ενός είδους διαταραχή, πχ μόνο ναρκισσιστικές ή μόνο καταθλιπτικές.
Η επίτευξη λοιπόν της ωρίμανσης των μελών, επιτυγχάνεται μέσω των αληθινών αλληλεπιδράσεων και την εμφάνιση του αληθινού εαυτού που με εμπιστοσύνη κι ασφάλεια, χρησιμοποιούν την ομάδα ως ένα “γυμναστήριο” για να φέρουν συγκρούσεις, επουλώσεις και θεραπείες από προηγούμενα τραύματα που συνέβησαν στο εκεί και τότε, στο πρώτο οικογενειακό γκρουπ, τα οποία θα εκδραματιστούν ξανά στο εδώ και τώρα, φέρνοντας στο προσκήνιο εικόνες του χθες.
Andreas Galiatsatos 