Με κάθε βήμα, προχωρούσαμε πάντα μπροστά… αδιαφορώντας για την καταστροφή που αφήναμε πίσω μας.
Ο άνθρωπος ανέκαθεν ήταν αλαζονικό πλάσμα. Από τη στιγμή που σταθήκαμε όρθιοι, απαιτήσαμε να είμαστε κυρίαρχοι της μοίρας μας.
Οι απαντήσεις στα προβλήματά μας θα έρχονταν αύριο. Αύριο… Πάντοτε αύριο…
Έδειχνα πιο ασφαλή εκεί κι εμείς τα αφήναμε να συσσωρεύονται, λες… και αυτό μας προστάτευε από το αναπόφευκτο. Αλλά αυτό που όλοι δείχναμε να ξεχνάμε είναι ότι το αύριο, πάντοτε έρχεται…
Τα καμπανάκια χτυπούσαν σε αυτιά κωφών και κοιμισμένων. Ο κόσμος βυθίστηκε στη μεγάλη σιγή. Μόνο τότε είδαμε τι είχαμε κάνει… Μόνο τότε συνειδητοποιήσαμε ποιο ήταν το τίμημα της αλαζονείας μας!
Κι όμως, φαίνεται ότι δείχνουμε το καλύτερο πρόσωπό μας, όταν τα πράγματα είναι στη χειρότερη φάση τους.
Στην πιο σκοτεινή ώρα μας, ξεχωρίζει κάποιο πρόσωπο εκλεκτό, έστω κι αν στην αρχή δεν είχε τη Γνώση…
Andreas Galiatsatos 