Ύδωρ

Άνθρωπε, ξέχασε για λίγο αυτό το τσιμεντένιο, γυάλινο, μεταλλικό περιβάλλον. Ξέχασε το τροχάδην που μας στρεσάρει και μας αγχώνει όλους.

Βυθίσου στον πανάρχαιο Κόσμο του ωκεανού. Τον πραγματικό κόσμο. Έναν κόσμο μεγαλοπρεπή, μυστήριο, αρμονικό.

Εδώ γεννήθηκε ο άνθρωπος, στο υγρό στοιχείο. Μεγάλε και ωρίμασε ως πριγκηπικός οργανισμός. Εκπαίδευσε τις αισθήσεις σ’ έναν κόσμο χωρίς βαρύτητα, έναν κόσμο ελεύθερο από το χάος.

Ο έρωτας, η ευεξία, ο ρυθμός, η χάρη το πνεύμα. Τόσα πολλά δώρα μας προσέφερε η θάλασσα. Δώρα όμορφα και προπάντων γενναιόδωρα.

Ξέχασε μία-μία τις αναμνήσεις της μολυσμένης γενιάς μας. Ξέχασε τα όλα και “καταδύσου” στο απέραντο γαλάζιο.

Καταδύσου μερικά εκατομμύρια χρόνια πριν, τότε που η Ζωή -αυτή η υπέροχη φωτεινή ιδέα- βρισκόταν σε εκκόλαψη, ώστε να γίνει πραγματικότητα.

Όταν τελειώσεις το γαλάζιο σου ταξίδι, σε παρακαλώ, βοήθησε με. Αυτό ο αρχέγονος παράδεισος δεν πρέπει να χαθεί εντελώς.