Μέσα στις αρχικές επισκέψεις στον δάσκαλο, αναλυτή της ψυχής, συνειδητοποίησα ότι ο προαναφερόμενος, όχι μόνο σε βοηθάει να διαλέξεις τις σωστές πόρτες ή ρίξεις φως σε πολύ σκοτεινά σου σημεία, ξεχασμένα και σκονισμένα – αλλά – αφουγκράζεται “πόση αλήθεια” μπορεί να αντέξει ο μαθητής – ασθενής.
Δύσκολο εγχείρημα πραγματικά, να αναλύσεις την ίδια σου την ψυχή. Θέλει κότσια, υπομονή, χρόνο, χρήμα και προφανώς γίνεται πιο εύκολο με την παρουσία ενός αντικειμενικού, ενήμερου καθοδηγητή.
Στην έσω αλήθεια φθάνει κανείς μέσα από το παρελθόν, τους γονείς, την ανάλυση αισθημάτων, την αυτογνωσία σε συνειδητοποίηση και πράξη. Όχι μέσα από την παιδική ευχή να ήταν “κάπως” τα πράγματα!
Οι πιο πολλοί ασθενείς – μαθητές, απολαμβάνουν “κρυφά” την εξέταση της ζωής τους στο μικροσκόπιο. Κι όσο μεγαλύτερη η μεγέθυνση, τόσο περισσότερο το χαιρόταν ο ασθενής.
Ο δάσκαλος – ψυχαναλυτής “παίζοντας” είπε ότι ο αληθινός πόνος των γηρατιών, του πένθους, του να ζεις αφού οι φίλοι σου έχουν πεθάνει, είναι η απουσία εξονυχιστικής παρατήρησης – δηλαδή η φρίκη του να ζεις μια ζωή δίχως να την παρατηρεί κανείς.
Andreas Galiatsatos 