Ο ψευδής εαυτός!

Ο λόγος που συχνά χτίζουμε ένα παράλληλο, ωραιοποιημένο πρόσωπο, είναι για να κρύψουμε την ντροπή και την αδυναμία μας. Για να μπορούμε να κυκλοφορήσουμε ανάμεσα στους άλλους. Για να ζήσουμε…

Όσα λέω δεν είναι ακριβώς ψέματα. Είναι κάτι πιο λεπτό και διεισδυτικό, πιο ύπουλο. Φτιάχνω ψευτοσυνθέσεις χρησιμοποιώντας αληθινά υλικά. Μπολιάζω αληθινές λέξεις με ψεύτικο πνεύμα. Ανακατώνω τις προτεραιότητες, τι αναλογίες. Είμαι εντυπωσιακά αληθοφανής και ίδια μου τα μάτια.

Έχω εξασκηθεί στις εντυπωσιακές μισές αλήθειες. Τούτη την παμπάλαια τέχνη των δικολαβών χρησιμοποιεί με μανούβρες η δική μου αδυναμία. Είναι ο καλύτερος τρόπος να περνάς το ψέμα σου ένα ήδη κερδισμένο ακροατήριο.

“Για να τολμά να παραδέχεται σκληρές σε βάθος αλήθειες, δεν μπορεί. είναι ένα πλάσμα ειλικρινέστατο”…

Η εξυπνάδα μου υπήρξε η παγίδα μου. Η εξυπνάδα καταβροχθίζει στο τέλος τον ίδιο τον έξυπνο κι εγώ τώρα αισθάνομαι καταβροχθισμένος από τον εαυτό μου. Δεν είναι η αλήθεια που με κινεί, είναι κάτι άγνωστο, σκοτεινό, πίσω από αυτό που θεωρώ άγνωστη ανάγκη. Είναι πολύ δύσκολο να το περιγράψω αυτό.

Ο ψευδοεαυτός ελέγχει τελικά το Ον. Μία μέρα δεν ξέρεις πια καθόλου ποιος είσαι, ούτε καν ως ρόλος. ΤΟ σώμα σου έγινε φορεσιά, το πρόσωπό σου μάσκα, το χέρι σου γάντι. Λες πολλές αλήθειες, αλλά όχι την Αλήθεια.

Όταν όμως πολλές αλήθειες λέγονται σε συνδυασμό με ψέμα, τότε εκείνες μολύνονται εντελώς, όπως όταν πέφτει μία σταγόνα δηλητήριο στο πιο λευκό φρέσκο γάλα!