Ποια είναι η αντίδραση μας όταν βαλλόμαστε και μας έχουν περικυκλώσει από παντού; Ποια πρέπει η απάντηση μας στο bullying αυτό;

Για να απαντήσουμε σωστά σε αυτή την ερώτηση, πρέπει πρώτα να διαχωρίσουμε τα τρία διαφορετικά άτομα που συμμετέχουν στο bullying:

Έχουμε τον θύτη, το θύμα και τους παρατηρητές. Οι παρατηρητές με τη σειρά τους διαχωρίζονται στους απαθείς, τους συγκαταβατικούς (με το bullying) και σπάνια αυτούς που επεμβαίνουν προς υπεράσπιση του θύματος.

Τη στιγμή που θα δεχθούμε τον εκφοβισμό, εμφανίζονται τρεις διαφορετικές επιλογές: φυγή, μάχη ή πάγωμα (fight or flight or freeze response).

Ως μάχη δεν εννοούμε τη βία. Η μάχη που πρέπει να δώσουμε είναι η οριοθέτηση και η πλαισίωση των κυριαρχικών δικαιωμάτων μας. Βάζουμε όρια απέναντι στο θύτη. Ακόμη κι αν εκείνος φωνάζει πως εμείς θα εκραγούμε από στιγμή σε στιγμή.

Διατηρούμε την ψυχραιμία μας! Μοιραζόμαστε την εμπειρία μας! Μιλάμε και ζητάμε βοήθεια!

Επειδή το bullying μπορεί να γίνεται στο ενδοοικογενειακό κομμάτι, το σχολικό περιβάλλον, τον επαγγελματικό περίγυρο ή ακόμη και τη γεωπολιτική σκακιέρα, πρέπει πάντοτε να λαμβάνουμε υπόψιν τα χαρακτηριστικά του θύματος.

Π.χ., ένα μωρό δεν μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Ωστόσο ένας ενήλικος μπορεί. Ακόμη κι αν κάτι τέτοιο του φαίνεται βουνό.

Επίσης, τονίζουμε ότι, ο παρατηρητής συχνά δέχεται κι εκείνος το bullying, από τις εικόνες που εγγράφει και κρατάει στη μνήμη. Δηλαδή, αν βλέπεις το αδερφάκι σου να τρώει ξύλο από τον γονέα, κι εσύ ως ανήλικος παρατηρητής, βιώνεις την κακοποίηση, ακόμη κι αν δε σε έχουν αγγίξει.

Τους τελευταίους μήνες έχει γίνει ένα τεράστιο άνοιγμα στην κοινωνία με το κίνημα “Me Too”. Οι παρατηρητές έχουν πάρει τα ηνία και αγκαλιάζουν το θύμα, το οποίο με τεράστιο θάρρος μιλάει για την κακοποίηση και το bullying που έχει υποστεί. Γίνεται δηλαδή, μία τεράστια προσπάθεια να σπάσει το απόστημα ενός άρρωστου παρελθόντος.

Το θύμα λοιπόν πρέπει να θυμάται πως μπορεί να μιλήσει για την αδικία που έχει βιώσει! Οι παρατηρητές που έχουν ενεργό ρόλο έχουν πολλαπλασιαστεί, δείχνοντας πως η αλληλεγγύη υπάρχει ακόμη.

Το αντίθετο βέβαια γίνεται στη γεωπολιτική σκακιέρα, όπου οι δυνατές αυτοκρατορίες συνεχίζουν να καταπιέζουν τους αδύναμους. Εκεί οι παρατηρητές μένουν αμέτοχοι.