Δεν επιβιβαστηκα με τη θεληση μου, δε μου δοθηκε περιθωριο επιλογης, ουτε γνωριζω τον προορισμο του ταξιδιου μου. Μια μερα στο μακρινο παρελθον ξυπνησα μεσα στο βαγονι μου κι ενιωσα την κινηση, τον κραδασμο των τροχων. Ηταν συναρπαστικο […]. Ευχομουν να μη σταματησει ποτε το τρενο. Για τιποτα στον κοσμο δεν ηθελα να σταθει καπου για παντα. Ηταν στην Κουιμπρα, στο σκληρο εδρανο καποιου αμφιθεατρου, που η συνειδηση αστραψε μεσα μου: δε μπορω να κατεβω απο το τρενο. Δε μπορω να αλλαξω διαδρομη. Δε μπορω να αλλαξω κατευθυνση. Δεν οριζω καν το ρυθμο. Δε βλεπω την ατμομηχανη, δε μπορω να ξερω ποιος οδηγει, να σιγουρευτω οτι μπορω να τον εμπιστευομαι. Οτι ειναι ικανος να διαβαζει σωστα τα σηματα.
[…] Εξω απο το παραθυρο ολα μοιαζουν οπως παντα, τα βλεπω να ακολουθουν τη συνηθισμενη, λογικη πορεια τους. Το ιδιο συμβαινει αραγε και στα βαγονια των αλλων? Στο δικο μου, παντως, τα πραγματα ειναι διαφορετικα απο ο,τι τα περιμενα.
Μεσα στα βαγονια εχει φυλλαδια με τα δρομολογια. Οι σελιδες ειναι λευκες. Τα τζαμια εχουν θαμπρωσει απο τις βροχες και τους αερηδες. Παραμορφωνουν την εικονα του εσωτερικου των βαγονιων, σκεφτομαι.
[…] Τι μπορει να κανει κανεις κατα τη διαρκεια του ταξιδιου? Να συγυριζει τις αποσκευες του μεσα στο κουπε. Καποια στιγμη, ομως, βλεπω στον υπνο μου οτι ο αερας απ εξω δυναμωνει, σπαει το τζαμι. Μπαινει ορμητικος και παρασερνει ολα οσα με κοπο συγυρισα τοσες ωρες. Γενικα, ονειρευομαι πολυ σε αυτο το ατελειωτο ταξιδι. Ονειρευομαι τρενα που εχασα, λαθη στο φυλλαδιο με τα δρομολογια. Ονειρευομαι σταθμους που διαλυονται κι εξαφανιζονται μπροστα στα ματια μου, τη στιγμη που το τρενο τους πλησιαζει. Ωρες ωρες κοιμαμαι απο καθαρη πληξη. Ο υπνος ειναι επικινδυνος, σπανια ξυπνω ανανεωμενος κι ευδιαθετος, ετοιμος να χαρω με τις αλλαγες. Κατα κανονα αναστατωνομαι ξυπνωντας με οσα βρισκω αλλαγμενα, μεσα μου κι εξω μου.
Καποιες φορες πετιεμαι τρομαγμενος και σκεφτομαι: το τρενο μπορει να εκτροχιαστει, ανα πασα στιγμη. Ναι, τις περισσοτερες φορες η σκεψη αυτη με τρομαζει. Καποιες σπανιες στιγμες, ωστοσο, καποιες σπανιες ολολαμπρες στιγμες, με διαπερναει η σκεψη αυτη σαν κεραυνος ευλογιας.
Ξυπνω και το τοπιο των αλλων περναει εξω απο το παραθυρο μου και φευγει. Με ιλιγγιωδη ταχυτητα καποτε, τοσο που δεν προλαβαινω να καταλαβω τις διαθεσεις τους, τις απροβλεπτες κι ανατανοητες κινησεις τους. Αλλοτε αργα, βασανιστικα αργα, οταν λενε και κανουν συνεχως τα ιδια. Ειμαι ευγνωμων που μας χωριζει ενα τζαμι, εκεινους και μενα. Μου επιτρεπει να διακρινω τα σχεδια και τις επιθυμιες τους χωρις να κινδυνευω απο τα πυρα τους. Χαιρομαι οταν το τρενο αναπτυσσει ταχυτητα και χανονται απο τα ματια μου. Οι επιθυμιες των αλλων: τι μπορουμε να κανουμε οταν μας βαζουν στο σημαδι?
Πιεζω το μετωπο μου στο παραθυρο και συγκεντρωνομαι οσο μπορω. Θα ηθελα να καταλαβω μια φορα εστω τι γινεται εκει εξω. Να το καταλαβω πραγματικα. Ετσι που να μη μου ξεφυγει ποτε πια. Δεν τα καταφερνω. Ολα γινονται πολυ γρηγορα, ακομα κι οταν το τρενο σταματαει στη μεση της ερημιας. Η καθε εικονα σβηνει την προηγουμενη. Η μνημη μου ζεματαει απο το φορτο, λαχανιαζω να τα φερω βολτα, προσπαθωντας εκ των υστερων να βαλω σε ταξη και σειρα τις φευγαλεες εικονες και να τις ενταξω σε μια ψευδαισθηση κατανοητη. Παντα αργω, οσο γρηγορα κι αν τρεχει το φως της προσοχης μου να προλαβει τα πραγματα. Παντα φτανω οταν ολα εχουν ηδη τελειωσει. Παντα μενω να τα κοιταζω που απομακρυνονται. Ποτε δεν ειμαι εκει οταν γινονται. Ουτε καν τις νυχτες, που στα τζαμια καθρεφτιζεται το εσωτερικο του κουπε μου.
Λατρευω τις σηραγγες. Γιατι συμβολιζουν την ελπιδα: Καποια στιγμη, καποτε, ξαναβγαινει το τρενο στο φως.
Υπαρχουν φορες που εχω επισκεψεις στο κουπε μου. Δεν ξερω πως γινεται, παρα τις κλειδαμπαρωμενες πορτες. Αλλα γινεται. Τις περισσοτερες φορες οι επισκεπτες ερχονται σε ακαταλληλη ωρα. Ειναι ανθρωποι απο το παρον, η και απο το παρελθον. […]
Το ταξιδι δεν εχει τελειωμω. ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΜΕΡΕΣ ΠΟΥ ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ ΠΟΤΕ. ΕΙΝΑΙ ΜΕΡΕΣ ΣΠΑΝΙΕΣ, ΠΟΛΥΤΙΜΕΣ. ΥΠΑΡΧΟΥΝ, ΟΜΩΣ, ΚΙ ΑΛΛΕΣ, ΠΟΥ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΜΕ ΑΝΑΚΟΥΦΙΣΗ ΟΤΙ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΘΑ ΜΠΟΥΜΕ ΣΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΟΥΝΕΛ, ΟΠΟΥ ΤΟ ΤΡΕΝΟ ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ.
Andreas Galiatsatos 