«Δεν θέλω τίποτε άλλο παρά να μιλήσω απλά, να μου δοθεί ετούτη η χάρη.
Γιατί και το τραγούδι το φορτώσαμε με τόσες μουσικές που σιγά- σιγά βουλιάζει
Και την τέχνη μας τη στολίσαμε τόσο πολύ που φαγώθηκε από τα μαλάματα το πρόσωπό της κι είναι καιρός να πούμε τα λιγοστά μας λόγια γιατί η ψυχή μας αύριο κάνει πανιά».
Γιώργος Σεφέρης
«Ένας γέροντας στην ακροποταμιά»
γιατί η ψυχή μας αύριο κάνει πανιά, και πόσος χρόνος μένει στον καθένα για να εξασκήσει την τέχνη του και πόσος καιρός του απομένει για να κάνει έργο.
Πώς να γλιτώσει κανείς απ’ την καθημερινότητα από την έντονη κριτική για το τι κάνουν οι άλλοι, από την έλλειψη οργάνωσης και συντονισμού της ζωής του με την τέχνη του.
Πως θα σιγήσουν τα λόγια και πότε θα αρχίσει η πράξη, το άμεσο έργο που έχει να γίνει και η πολυθρύλητη ”υπηρεσία” ή ”η φροντίδα προς το συνάνθρωπο”;
Ουδείς πλέον νομιμοποιείται να ομιλεί χωρίς έργο, χωρίς στάση ζωής ή χωρίς όραμα. Είναι καιρός να βρει κανείς το κέντρο του. Να ηρεμήσει. Να αρχίσει η θεραπεία του στην εντατική μονάδα της αλήθειας. Ας τελειώσουν πλέον οι αυταπάτες και οι κάρτες με τις πολλές ”θεραπευτικές” ικανότητες και τα καταπληκτικά προσόντα.
Ας πάψει πλέον το ψεύδος προς τον εαυτό μας κι ας επικρατήσει η σιωπή, ο επίμονος μόχθος και η πραγματική μας αναβάθμιση. Ας αποταθούμε σε ειδικούς, ιδιαίτερα στον ψυχολογικό τομέα και θαρραλέα ας ζητήσουμε τη βοήθειά τους και την υποστήριξή τους.
Ας εγκαταλείψουμε τους φόβους μας και τους ανταγωνισμούς μας με τους ψυχολόγους και τη ψυχοθεραπεία. Δεν αρκούν πλέον για τους σύγχρονους ”θεραπευτές” ούτε μόνο η προσευχή, ούτε μόνο ο διαλογισμός, ούτε οποιεσδήποτε άλλες μέθοδοι ατομικής ανάπτυξης.
Διότι κακά τα ψέματα, η Αχίλλειος πτέρνα όλων όσων ασχολούνται με τις λεγόμενες συμπληρωματικές ”θεραπείες” είναι η ψυχολογική τους ένδοια.
Εκεί νοσούν.
Και αυτό ακριβώς αποφεύγουν: να εργαστούν αποτελεσματικά και συνειδητά με το συναισθηματικό κομμάτι της ύπαρξής τους, που αυτό κυρίως προσλαμβάνουν από τον πάσχοντα κατά τη διάρκεια της συνεδρίας και αυτό ακριβώς το κομμάτι του πάσχοντος δεν ξέρουν πώς να το χειριστούν, γιατί οι ίδιοι δεν έχουν εργαστεί επαρκώς με το δικό τους ψυχολογικό υλικό.
Είναι πλέον σοβαρό και σημαντικό θέμα, αυτή τη στιγμή, για την αναβάθμιση της εργασίας μας και της προσωπικής μας ζωής εν γένει, η απόφαση και παραδοχή της επιτακτικής ανάγκης για θεραπεία του συναισθηματικού μας κόσμου.
Η πρόταση αυτή απευθύνεται σε όλους αλλά πιο πολύ στα νέα παιδιά που επιθυμούν να ασχοληθούν με κάποια μορφή συμπληρωματικής θεραπευτικής τέχνης.
Τους εύχομαι μαζί με την εκμάθηση της τέχνης τους να ζητήσουν θαρραλέα και συνειδητά την υποστήριξή τους στον ψυχολογικό τομέα από ανθρώπους που θα τους εμπιστευθούν τον πόνο, τη θλίψη, τις αγωνίες και τις ατέλειες ενός παρελθόντος για το οποίο δεν είναι υπεύθυνα 100% τα ίδια και ενός μέλλοντος που θα είναι πλέον υπεύθυνα 100% τα ίδια και που θα το οδηγήσουν με το δικό τους ρυθμό, στυλ και βεβαιότητα.
”Αν είναι ο ανθρώπινος πόνος
δεν είμαστε άνθρωποι για να πονούμε
γι’ αυτό συλλογίζομαι τόσο πολύ, τούτες τις μέρες,
το μεγάλο ποτάμι
αυτό το νόημα που προχωρεί ανάμεσα σε βότανα και σε χόρτα.
Αυτό το ρέμα που τραβάει το δρόμο του
Και που δεν είναι τόσο διαφορετικό από
Το αίμα των ανθρώπων
Κι από μια μάτια των ανθρώπων όταν
κοιτάζουν ίσια πέρα
χωρίς το φόβο μες της καρδιάς τους,
χωρίς την καθημερινή τρεμούλα για τα μικροπράγματα
ή έστω και για τα μεγάλα”.
Γιώργος Σεφέρης
” Ένας γέροντας στην ακροποταμιά ”
Ι Ψάρρα
Andreas Galiatsatos 