ΤΟ ΞΥΠΜΗΜΑ

O αερας σκυλοβρωμαει βαραια μεταλλα ,καρδια μου, μεσα σε αυτο το μηχανιστικο πλαισιο. Με τοσο ψεκασμα κ χημεια, στο φαγητο μου, αδυνατον να κρατησω καθαρο το σκεπτομορφικο μου . Κοιτω Μεσα απο το παραθυρο….. που δεν μπορω να κρατησω καθαρο, Εκει στα ψεγαδια ξεχασα την μανα γαια, κ τσιμεντοσα τα ποδια μου. Μεσα σε αυτο τον εφυδρωτικο εφιαλτη εμιες περπαταμε μαζι, λεγοντας λογακια κενα ιδεολογικης ουτοπιας, για μια επιφανιακα πλαστικη επαναστασης! Αληθεια πιστευεις οτι η Θεια επιθυμια της Ζωης, ακομα καιει ως κερι? Φανταζομαι η γηινη επιθυμια μας διαχωρισε σε τοσους πολυμορφικους καθρεφτες. Χρειαζεται να υπαρχει ΕΝθουσιασμος. Στο Τωρα!! εν Θεου ουσια Ζωης,….. κ αυτο σημαινει Καθημερινη Υπευθυνοτητα. Καθενας εχει ενα οπλο να σε πολεμησει. Να σε ραπησει οταν κυλιεσαι κ κοιτεσαι χαμω. Υπαρχουνε τοσες αντιστασεις Φραχτες κ σαμποταζ μεταξυ μας. Αμφιβαλοντας κ φοβισμενοι ολη την ωρα μπλοκαρουμε με βρωμικα συννεφα, ο ενας του αλλουνου τον γαλαζιο Ουρανο. Κ η καταιγιδα ωσ νεμεση, ηρθε σαν κριση πανικου μετά από εφιάλτης. Όταν προσπερνάμε στο μέτρο, επιδέξια προσπαθούμε να αγνοήσουμε την κοινή μοίρα μας. Γραμμένες απειλές στους αόρατους τοίχους μας, αντηχούν τα λόγια του πολυαγαπημένου, “αυτός που συγχωρεί Έχει Πάντα δίκιο”. Μια αλοιφή σε όλα τα εγκλήματα που κουβαλάμε μέσα σε αυτούς τους Φράχτες. Θα περπατήσεις μαζί μου κάτω από αυτήν την όξινη βροχή? Βρεχόμαστε επιφανειακά δίχως καταρράκτη δακρύων……… κ νεκροθαφτικα θάβουμε τις ελπίδες που αφήσαμε ξοπίσω μας. Αλήθεια θα μου κρατάς το χέρι Όταν περάσουμε απέναντι>?? Θεια βοή κ θεια , Κ να που Τώρα…… βρέχει ακόμα πιο σκληρά .