Θα περπατήσεις μαζί μου κάτω από αυτήν την όξινη βροχή?

O αέρας σκυλοβρωμάει βαρέα μέταλλα ,καρδία μου, μέσα σε αυτό το μηχανιστικό πλαίσιο.

Με τόσο ψεκασμοί κ χημεία, στο φαγητό μου, αδύνατον να κρατήσω καθαρό το σκεπτομορφικο μου .

Κοιτώ Μέσα από το παράθυρο.. που δεν μπορώ να κρατήσω καθαρό, Εκεί στα ψεγάδια ξέχασα την μανα γαία, κ τσιμεντοσα τα πόδια μου.

Μέσα σε αυτό τον εφιδρωτικό εφιάλτη εμείς περπατάμε μαζί, λέγοντας λογάκια κενά ιδεολογικής ουτοπίας, για μια επιφανειακά πλαστική επανάσταση!

Αλήθεια πιστεύεις ότι η Θεία επιθυμία της Ζωής, ακόμα καίει ως κερί? Φαντάζομαι η γήινη επιθυμία μας διαχώρισε σε τόσους πολυμορφικους καθρέφτες.

Χρειάζεται να υπάρχει Ενθουσιασμός. Στο Τώρα!! εν Θεού ουσία Ζωής,….. κ αυτό σημαίνει Καθημερινή Υπευθυνότητα.

Καθένας έχει ένα όπλο να σε πολεμήσει. Να σε ραπίσει όταν κυλίεσαι κ κείτεσαι χάμω.

Υπάρχουνε τόσες αντιστάσεις Φράχτες κ σαμποτάζ μεταξύ μας. Αμφιβάλλοντας κ φοβισμένοι όλη την ώρα, μπλοκάρουμε με βρώμικα σύννεφα, ο ένας του αλλουνού τον γαλάζιο Ουρανό.

Κ η καταιγίδα ως Νέμεσις, ήρθε σαν κρίση πανικού μετά από εφιάλτης. Όταν προσπερνάμε στο μέτρο, επιδέξια προσπαθούμε να αγνοήσουμε την κοινή μοίρα μας.

Γραμμένες απειλές στους αόρατους τοίχους μας, αντηχούν τα λόγια του πολυαγαπημένου, “αυτός που συγχωρεί Έχει Πάντα δίκιο”.

Μια αλοιφή σε όλα τα εγκλήματα που κουβαλάμε μέσα σε αυτούς τους Φράχτες. Θα περπατήσεις μαζί μου κάτω από αυτήν την όξινη βροχή? Βρεχόμαστε επιφανειακά δίχως καταρράκτη δακρύων……… κ νεκροθαφτικα θάβουμε τις ελπίδες που αφήσαμε ξοπίσω μας. Αλήθεια θα μου κρατάς το χέρι Όταν περάσουμε απέναντι>?? Θεία βοή κ θεία , Κ να που Τώρα…… βρέχει ακόμα πιο σκληρά .