Οι ενήλικοι μας προετοίμασαν ώστε να ενταχθούμε στο κοινωνικό
σύνολο, το οποίο βέβαια βασίζεται στα ψέματα. Μαθαίνουμε να ζούμε στο ίδιο
όνειρο που ζουν και οι άλλοι.
Η πίστη μας εγκλωβίζεται στη δομή αυτού του ονείρου και
τελικά φτάνουμε στο σημείο να θεωρούμε το όνειρο απόλυτα φυσιολογικό. Ωστόσο,
δεν πιστεύω ότι οι ενήλικοι είχαν δόλιες προθέσεις. Οι ενήλικοι απλώς μας
διδάσκουν αυτό που ξέρουν οι ίδιοι. Δεν μπορούν να μας διδάξουν κάτι που δεν
ξέρουν. Και αυτό που ξέρουν είναι αυτό που έμαθαν σε όλη τη ζωή τους, αυτό που
πίστευαν ανέκαθεν. Είναι βέβαιο ότι οι γονείς σας έκαναν ό,τι καλύτερο
μπορούσαν για να σας αναθρέψουν σωστά. Αν δεν τα κατάφεραν και πολύ καλά, αυτό
οφείλεται στο ότι οι ίδιοι δεν είχαν τα εφόδια για να σας αναθρέψουν καλύτερα.
Είναι εξίσου βέβαιο ότι οι γονείς σας πίστευαν ένα σωρό αβάσιμα πράγματα για
τον εαυτό τους, καθώς και ότι δέχονταν έντονη κριτική απ’ όλο τον κοινωνικό
περίγυρο. Ζούσαν στο όνειρο της πρώτης προσοχής, στον κάτω κόσμο, στο όνειρο
που καλείται Άδης ή κόλαση. Ήταν νεκροί.
Ασφαλώς, όλα αυτά τα σύμβολα δεν είναι αλήθεια. Η αλήθεια
βρίσκεται πίσω από τα σύμβολα. Βρίσκεται στην πρόθεση, τη σημασία των συμβόλων.
Οι θρησκείες περιγράφουν την κόλαση σαν ένα μέρος όπου οι άνθρωποι καίγονται,
κρίνονται και τιμωρούνται εσαεί. Λοιπόν, αυτή η περιγραφή της κόλασης είναι το
συνηθισμένο όνειρο της ανθρωπότητας. Το ίδιο συμβαίνει και στον ανθρώπινο νου —
επικρίσεις, ενοχές, τιμωρίες, συναισθήματα απότοκα του φόβου ο οποίος είναι σαν
φωτιά που καίει μέσα μας. Ο φόβος είναι ο βασιλιάς του κάτω κόσμου. Κυβερνά τον
κόσμο μας διαστρεβλώνοντας τις γνώσεις μας. Ο φόβος δημιουργεί τις αδικίες και
τα συναισθηματικά δράματα, τον εφιάλτη στον οποίο ζουν δισεκατομμύρια άνθρωποι.
Και ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος σε αυτό τον κόσμο; Ο φόβος
για την αλήθεια. Ο άνθρωπος φοβάται την αλήθεια, επειδή έμαθε να πιστεύει ένα
σωρό ψέματα. Ασφαλώς, φοβόμαστε και τα ψέματα που έχουμε πιστέψει. Οι γνώσεις,
είτε αφορούν στην αλήθεια είτε στα ψέματα, μας κάνουν να αισθανόμαστε ασφαλείς.
Ωστόσο, υποφέρουμε γιατί πιστεύουμε τις γνώσεις μας, και σχεδόν όλα όσα
γνωρίζουμε είναι ψέματα. Διδασκόμαστε απόψεις, αλλά εμείς τις ενστερνιζόμαστε
ολόψυχα. Και σαν να μην έφτανε αυτό, περνάμε τα ίδια διαστρεβλωμένα μηνύματα
και στα παιδιά μας. Η αλυσίδα διαιωνίζεται και η ιστορία της ανθρωπότητας
επαναλαμβάνεται αέναα.
Πριν από πολύ καιρό, οι σοφοί παρομοίασαν το όνειρο της
πρώτης προσοχής με μια αγορά όπου χιλιάδες άνθρωποι μιλούν ταυτόχρονα και
κανείς δεν ακούει τίποτα. Οι Τολτέκοι αποκαλούν αυτό το φαινόμενο μιτότε, που
είναι μια Ναχουάτλ λέξη η οποία σημαίνει «εκκωφαντικό κουτσομπολιό».
Σε αυτό το μιτότε, χρησιμοποιούμε το λόγο για να βλάψουμε
τον εαυτό μας, ενώ όταν σχετιζόμαστε με άλλους ανθρώπους, χρησιμοποιούμε το
λόγο εναντίον τους.
Όλοι οι άνθρωποι είναι μάγοι. Καθώς οι μάγοι σχετίζονται,
εκτοξεύονται ξόρκια. Πώς; Με την εσφαλμένη χρήση του λόγου, επειδή παίρνουμε τα
πάντα προσωπικά, επειδή διαστρεβλώνουμε οτιδήποτε αντιλαμβανόμαστε βγάζοντας
συμπεράσματα, επειδή σπέρνουμε συναισθηματικό δηλητήριο κουτσομπολεύοντας. Οι
άνθρωποι κάνουν τα ισχυρότερα μάγια σε αυτούς που αγαπούν περισσότερο. Όσο
περισσότερη εξουσία έχουμε πάνω σε έναν άνθρωπο τόσο πιο ισχυρά είναι τα μάγια
που του κάνουμε. Με την εξουσία, ο άνθρωπος ελέγχει άλλους ανθρώπους, τους
κάνει να τον υπακούν. Όταν ήμαστε παιδιά, όλοι φοβόμασταν την εξουσία. Πολλοί
ενήλικοι εξακολουθούν να τη φοβούνται. Τα λόγια που εκφέρονται από μια θέση
εξουσίας καθίστανται ισχυρά ξόρκια που μαγεύουν τους άλλους ανθρώπους. Γιατί;
Επειδή πιστεύουμε αυτά τα λόγια.
Αν κατανοήσουμε τη δύναμη της συμβολολογίας, είναι εύκολο να
διακρίνουμε την επίδραση των συμβόλων επάνω μας. Το βλέπουμε στη συμπεριφορά
μας, στις διαπροσωπικές μας σχέσεις, αλλά κυρίως στον εαυτό μας. Αποκτάμε
εμμονές με ιδέες, απόψεις, ιστορίες. Μερικές φορές κατακλυζόμαστε από θυμό,
άλλοτε από ζήλια, άλλοτε από έρωτα. Τα σύμβολα ανταγωνίζονται για να αποσπάσουν
την προσοχή μας. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, μεταβάλλονται αδιάκοπα. Η προσοχή
μας απορροφάται από διάφορα σύμβολα. Και υπάρχουν χιλιάδες σύμβολα που θέλουν
να σφηνωθούν στο νου μας και να μας ελέγχουν. Όπως είπαμε πρωτύτερα, όλα τα
σύμβολα είναι ζωντανά και εμείς τους διοχετεύουμε τμήμα της ζωτικής μας ενέργειας
επειδή τα πιστεύουμε.
Τα σύμβολα μιλούν ακατάπαυστα μέσα στο νου μας. Δεν
σταματούν ποτέ. Είναι λες και μέσα στο κεφάλι μας βρίσκεται ένας ομιλητής που
μας αναλύει οτιδήποτε συμβαίνει γύρω μας, παρότι δεν χρειαζόμαστε ανάλυση γι’
αυτά που αντιλαμβανόμαστε. «Και τώρα ο ήλιος δύει. Αυτό είναι καλό.
Ζεσταίνομαι. Κοίτα, από κει έχει δέντρα. Μα τι κάνει αυτός εκεί πέρα; Τι να
σκέφτεται άραγε;» Η φωνή των γνώσεων θέλει να μάθει τη σημασία των πάντων.
Θέλει να ερμηνεύει οτιδήποτε συμβαίνει στη ζωή μας. Μας λέει τι να κάνουμε,
πότε να το κάνουμε, πού και πώς να το κάνουμε. Μας υπενθυμίζει διαρκώς τι
πιστεύουμε και τι δεν πιστεύουμε για τον εαυτό μας. Μας λέει τι δεν είμαστε.
Μας ρωτάει συνεχώς γιατί δεν είμαστε έτσι όπως θα έπρεπε να είμαστε.
Στο όνειρο της πρώτης προσοχής, ο κόσμος στον οποίο ζούμε
δεν είναι παρά ένα ριάλιτι παιχνίδι που φιλοξενείται από τη φωνή των γνώσεων.
Και είναι βέβαιο ότι εμείς θα έχουμε πάντα δίκιο και όλοι οι άλλοι άδικο καθώς
χρησιμοποιούμε ό,τι γνωρίζουμε για να δικαιολογήσουμε οτιδήποτε συμβαίνει στο
παιχνίδι μας. Φυσικά, πρόκειται για ένα άπαιχτο ριάλιτι παιχνίδι! Εμείς
δημιουργούμε όλους τους χαρακτήρες του παιχνιδιού και οι πεποιθήσεις μας γι’
αυτούς δεν έχουν καμία σχέση με την αλήθεια. Εξαιτίας του Δέντρου της Γνώσης
που φύεται μέσα στο νου μας, αδυνατούμε να αντιληφθούμε την αλήθεια.
Αντιλαμβανόμαστε μόνο τις δικές μας γνώσεις. Επομένως, αντιλαμβανόμαστε μόνο
ψέματα και η προσοχή μας εγκλωβίζεται στο όνειρο της κόλασης. Παύουμε να ζούμε
στο όνειρο του Παραδείσου. Κατ’ αυτό τον τρόπο έλαβε χώρα η Πτώση του Ανθρώπου.
Στο μύθο του Αδάμ και της Εύας, είχαμε μια συναλλαγή με ένα
φίδι που ζούσε στο Δέντρο της Γνώσης. Αυτό το φίδι ήταν Ο έκπτωτος άγγελος που παρέδιδε
διαστρεβλωμένα μηνύματα. Ήταν ο Πρίγκιπας του Ψεύδους και εμείς ήμαστε αθώοι.
Το φίδι μάς είπε «Θέλετε να εξισωθείτε με τον Θεό;» Ήταν μια απλή ερώτηση, αλλά έκρυβε μια τεράστια παγίδα.
Αν είχαμε πει «Όχι, ευχαριστούμε, είμαστε ήδη θεοί», θα ζούσαμε ακόμη στον Παράδεισο.
Εντούτοις, εμείς απαντήσαμε «Ναι, θέλουμε να εξισωθούμε με τον Θεό». Ούτε καν
αντιληφθήκαμε το ψέμα. Φάγαμε τον καρπό, καταβροχθίσαμε το ψέμα και πεθάναμε.
Η αμφιβολία είναι ο παράγοντας που μας παροτρύνει να
δαγκώσουμε το μήλο δίχως να αντιληφθούμε το ψέμα. Πριν εμφανιστεί η αμφιβολία,
ούτε καν διερωτόμασταν. Η αλήθεια ήταν εκεί και εμείς απλώς κινούμασταν μέσα σε
αυτή. Μόλις κατάπιαμε το ψέμα, πάψαμε να πιστεύουμε πως είμαστε θεοί και
αρχίζουμε να αναζητάμε τον Θεό. Κατόπιν, πιστεύουμε ότι οφείλουμε να χτίσουμε
ένα ναό όπου θα αναζητάμε και θα λατρεύουμε τον Θεό. Πιστεύουμε ότι πρέπει να
φτάσουμε στο σημείο να θυσιάσουμε τα πάντα, προκειμένου να γνωρίσουμε τον Θεό.
Πρέπει να πονέσουμε και να προσφέρουμε τον πόνο μας στον Θεό. Σύντομα
ανεγείρεται ένας τεράστιος ναός ο οποίος σφύζει από ανθρώπους που πιστεύουν ότι
δεν είναι θεοί. Ασφαλώς, πρέπει να δώσουμε στον Θεό ένα όνομα, και το αποτέλεσμα
είναι η δημιουργία της θρησκείας.
Δημιουργήσαμε τον Θεό του Κεραυνού, τον Θεό του Πολέμου, τη
Θεά του Έρωτα. Τους δώσαμε ονόματα όπως Δίας, Άρης και Αφροδίτη. Χιλιάδες,
ίσως, εκατομμύρια άνθρωποι λάτρευαν αυτούς τους θεούς. Θυσίαζαν ζωές σε αυτούς
τους θεούς. Μερικοί δεν δίσταζαν να θυσιάσουν και τα ίδια τους τα παιδιά σε
αυτούς τους θεούς, επειδή πίστευαν πως αυτοί οι θεοί ήταν αληθινοί. Ήταν όμως;
Όπως βλέπετε, το πρώτο ψέμα που πιστεύουμε είναι το «Δεν
είμαι Θεός». Από αυτό το ψέμα παράγονται και άλλα ψέματα και έπειτα και άλλα,
τα οποία εμείς ενστερνιζόμαστε αναντίρρητα. Σύντομα πνιγόμαστε στα ψέματα και
λησμονούμε τη θεϊκή μας φύση. Βλέπουμε το κάλλος και την τελειότητα του
Θεού και θέλουμε να γίνουμε και εμείς θεοί. Και αποζητάμε
διακαώς την τελειότητα.
Όλοι οι άνθρωποι είμαστε αφηγητές. Αφηγούμαστε, λοιπόν, στα
παιδιά μας ιστορίες για έναν τέλειο Θεό, για ένα Θεό που μας κρίνει και μας
τιμωρεί όταν δεν συμπεριφερόμαστε σωστά. Τους λέμε για κάποιον Άγιο Βασίλη που
επιβραβεύει τα «καλά» παιδάκια, λες και είναι Θεός. Αυτά τα μηνύματα είναι
διαστρεβλωμένα. Δεν υπάρχει Θεός που κρίνει, ανταμείβει και τιμωρεί. Δεν
υπάρχει Άγιος Βασίλης. Οι γνώσεις μας δεν είναι αληθινές.
Βλέπετε, όταν μιλήσαμε στο φίδι του Δέντρου της Γνώσης,
ουσιαστικά μιλήσαμε σε μια διαστρεβλωμένη αντανάκλαση του εαυτού μας.
Ουσιαστικά, τρέμουμε αυτό το φίδι. Φοβόμαστε την ίδια μας την αντανάκλαση. Δεν
είναι ανόητο; Φανταστείτε ότι κοιτάτε το είδωλό σας στον καθρέφτη. Το είδωλο
φαίνεται ακριβές αντίγραφο της πραγματικότητας, αλλά η εικόνα που εμφανίζεται
στον καθρέφτη είναι αντίστροφη της πραγματικής. Το δεξί χέρι του ειδώλου είναι
το αριστερό της πραγματικότητας. Στον αντικατοπτρισμό, η αλήθεια εμφανίζεται
πάντα δια-στρεβλωμένη.
“Όταν ήμαστε παιδιά, οι «καθρέφτες» της κοινωνίας φρόντισαν
να απορροφήσουν την προσοχή μας. Φυσικά, σε αυτούς τους καθρέφτες βλέπαμε
διαστρεβλωμένα είδωλα του εαυτού μας, ανάλογα με τη διάθεσή μας, ανάλογα με τη
χρονική στιγμή, ανάλογα με το σύστημα πεποιθήσεων που δικαιολογεί τις
αντιλήψεις μας. Οι άνθρωποι που μας περιβάλλουν μας λένε τι πιστεύουν για εμάς,
αλλά δεν υπάρχει κάποιο κάτοπτρο που να μπορεί να απεικονίσει αυτό που
πραγματικά είμαστε. Όλοι οι καθρέφτες απεικονίζουν διαστρεβλωμένα είδωλα, και
όταν είμαστε παιδιά, πιστεύουμε σχεδόν τα πάντα. Αποδεχόμαστε άκριτα όλα τα
ψέματα. Τους δίνουμε ζωή και δύναμη, και σύντομα αυτά ρυθμίζουν τη ζωή μας.
Ο μύθος του Πρίγκιπα του Ψεύδους δεν είναι παρά ένας μύθος.
Ωστόσο, είναι ένας όμορφος μύθος και εμπεριέχει κατανοητά σύμβολα που καθιστούν
σαφές το δίδαγμά του. Νομίζω ότι η σημασία του είναι ξεκάθαρη. Όταν αρχίζουμε
να ονειρευόμαστε ότι δεν είμαστε θεοί, ξεκινά ο εφιάλτης. Παίρνουμε πόδι από
τον Παράδεισο και πέφτουμε στον κάτω κόσμο, στην κόλαση. Αρχίζουμε να αναζητάμε
τον Θεό και τον εαυτό -μας, επειδή το Δέντρο της Γνώσης ζει τη ζωή μας αντί για
εμάς, και ο πραγματικός μας εαυτός είναι νεκρός.
Αυτό μου θυμίζει μια άλλη ιστορία με τον Ιησού. Ο Ιησούς
περπατούσε με τους μαθητές Του, όταν άξαφνα είδε έναν άντρα άξιο για τις
διδασκαλίες Του. Πλησίασε τον άντρα και του είπε «Ακολούθησέ με». Ο άντρας
απάντησε «Θα Σε ακολουθήσω, αλλά μόλις πέθανε ο πατέρας μου. Πρέπει να τον
κηδέψω, και μετά θα Σε ακολουθήσω». Τότε, ο Ιησούς του είπε: «Άσε τους νεκρούς
να θάψουν τους νεκρούς. Εσύ είσαι ζωντανός. Έλα μαζί μου».
Είμαστε νεκροί όταν δεν έχουμε επίγνωση του πραγματικού μας
εαυτού. Είμαστε αλήθεια. Είμαστε ζωή. Είμαστε αγάπη. Ωστόσο, κατά τη διαδικασία
της εξημέρωσης, το εξωτερικό όνειρο, το όνειρο του πλανήτη, απορροφά την
προσοχή μας και διαμορφώνει τις πεποιθήσεις μας. Σιγά-σιγά, γινόμαστε αντίγραφο
του εξωτερικού ονείρου. Αντιγράφουμε ό,τι μαθαίνουμε από τους άλλους και από
τον κόσμο. Αντιγράφουμε όχι μόνο πεποιθήσεις, αλλά και συμπεριφορές — δηλαδή,
δεν αντιγράφουμε μόνο όσα λένε οι άλλοι, αλλά και όσα κάνουν. Αντιλαμβανόμαστε
τη συναισθηματική κατάσταση των ανθρώπων που μας περιβάλλουν και αντιγράφουμε
ακόμη και αυτό.
Έχουμε λησμονήσει τον πραγματικό μας εαυτό, γιατί έχουμε
απορροφηθεί ολοκληρωτικά από τη διαστρεβλωμένη εικόνα του εαυτού μας. Ίσως αυτή
τη στιγμή είναι λίγο δύσκολο να το καταλάβετε, η αλήθεια όμως είναι ότι έχετε
καταληφθεί από τον εικονικό εαυτό σας. Η εικόνα που έχετε για τον εαυτό σας
έχει τεράστια επίδραση πάνω σας. Εξασκηθήκατε για χρόνια να πιστεύετε ακράδαντα
αυτή την εικόνα του εαυτού σας, και πλέον την έχετε εμπεδώσει πολύ καλά.
Τελικά, αυτή η διαστρεβλωμένη εικόνα του εαυτού σας γίνεται ο τάφος σας, επειδή
δεν ζείτε τη ζωή μέσα από τον πραγματικό σας εαυτό. Ποιος ζει τη ζωή σας;
Άραγε ο αληθινός σας εαυτός δημιουργεί τα δράματα και τον
πόνο στη ζωή σας; Ο αληθινός σας εαυτός είναι που πιστεύει πως «η ζωή είναι
γεμάτη οδύνη και ερχόμαστε εδώ για να βασανιστούμε»; Ο αληθινός σας εαυτός σάς
κρίνει και σας τιμωρεί, προσκαλώντας και άλλους ανθρώπους που παίζουν ρόλο
τιμωρού; Ο αληθινός σας εαυτός κακομεταχειρίζεται το σώμα σας; Ο αληθινός σας
εαυτός αντιπαθεί ακόμη και εσάς τους ίδιους; Ο αληθινός σας εαυτός τα
ονειρεύεται όλα αυτά;
Όχι! Ο αληθινός σας εαυτός δεν έχει καμία σχέση με όλα αυτά.
Η αλήθεια είναι ότι τώρα είστε νεκροί. Και ποιος είναι ο παράγοντας που θα σας
επαναφέρει στη ζωή; Η επίγνωση. Η επίγνωση θα μας αναστήσει. Στη χριστιανική
παράδοση, την Ημέρα της Αναστάσεως ο Ιησούς επιστρέφει από τον κόσμο των νεκρών
και αποκαλύπτει τη θεϊκή του φύση. Γι’ αυτό είστε και εσείς εδώ: Για να
επιστρέψετε από τον κόσμο των νεκρών και να ανακτήσετε τη θεϊκή σας φύση. Είναι
ώρα να επιστρέψετε από τον κόσμο των ψευδαισθήσεων και να βιώσετε την αυθεντική
σας φύση, τον πραγματικό σας εαυτό. Είναι ώρα να ξεμάθετε τα ψέματα και να
πραγματώσετε τον αληθινό σας εαυτό. Και για να το επιτύχετε, πρέπει να
επιστρέψετε στη ζωή, που είναι η Αλήθεια.
Η επίγνωση είναι το κλειδί για την επιστροφή στη ζωή, και
είναι ένας από τους τομείς στους οποίους οι Τολτέκοι διαπρέπουν. Η επίγνωση μας
αφυπνίζει από το όνειρο της πρώτης προσοχής και μας εισάγει στο όνειρο της
δεύτερης προσοχής, όπου επαναστατούμε ενάντια σε όλα τα ψέματα που μέχρι τώρα
ρύθμιζαν τη ζωή μας. Με την επανάσταση, όλο το όνειρο μεταμορφώνεται.
Andreas Galiatsatos 